Dokładnie nie wiadomo skąd pochodzi herbata. Za jej ojczyznę podaje się Chiny. Według podania Indyjskiego pewien święty dostał od bogów krzew herbaciany i wdzięczny za ten dar wędrował po świecie jako pątnik. W końcu dotarł do Chin i tam zainteresował ludzi nieznaną dotąd rośliną. Z kolei inna legenda Chińskiej prawi, że cesarz Schen-Nong (z japońskiego Boski Rolnik) około 3 tys. l.p.n.e. odpoczywał pod drzewem herbacianym, gdy do czarki z gorącą wodą wpadło mu kilka liści herbaty. Zachwycił się smakiem i aromatem naparu, przekonał się, że ma cudowny wręcz wpływ na przewód pokarmowy, nazwał drzewo cha i podarował je ludziom. W taki sposób zaczęła się historia herbaty w Chinach. 
Początkowo pito herbatę właśnie tak tzn. wrzucano liście do gorącej wody i pito gorzki napar lecząc nim reumatyzm, zmęczenie i choroby oczu. Później z parzonych liści z dodatkiem cebuli, wonnych korzeni i skórki pomarańczy smażono placki.

Z czasem zaczęto rozcierać liście na proszek i za pomocą bambusowych trzepaczek, ubijano je z wodą na pianę. Dziś właśnie tak pije się herbatę w Chinach. Około V w.n.e. Chińczycy zaczęli ją pić tak powszechnie, że stała się ich napojem narodowym. Do Europy została przywieziona przez holenderskiego kupca w 1610 r. Początkowo była pita jako lekarstwo i dopiero w XVIII w. została uznana za napój. W Polsce wzmianki o niej można już znaleźć w dziełach XVII w. poetów, a także XVIII w. takich jak np.: I. Krasicki. Herbata rozpowszechniła się na świecie dopiero w XIX w. Aktualne uprawia się ją w gorącej strefie klimatycznej między 42 st. szer. geogr. N, a 33 st. szer. geogr. S.
Herbata jest wiecznie zieloną rośliną, ma skórzaste liście, małe, białe lub różowe wonne kwiaty i niewielkie brązowe zdrewniałe owoce. Wyróżnia się dwie podstawowe odmiany herbaty: chińską i asamską. Ta pierwsza jest wysokim drzewem osiągającym wys. od 3-4 m. Odmiana asamska jest drzewem dziko rosnącym (w Indiach i Indochinach) osiągającym wys. od 15-20 m. Czas zbierania herbaty zależy od tego gdzie znajduje się plantacja, np.: na Cejlonie herbatę zbiera się co 10 dni!!! Zbieraczka może dziennie zebrać ok. 30 tys. pędów. Najlepszą herbatę wyrabia się z najmłodszych listków. Jest wtedy bardziej aromatyczna.
Jako ciekawostkę mogę napisać, że Tuaregowie piją zieloną herbatę. Parzą ją nad ogniem, w czajniczku, do którego wkładają liść mięty - żeby herbata nabrała aromatu. Według ich zwyczajów, parzą ją dwa razy. Pierwsze jest dla wroga (fakt jest taki, że dopiero po drugim parzeniu herbaty, neutralizowane są wszystkie garbniki i jest ona wtedy zdrowsza), a drugie dla rodziny i przyjaciół.

Jest wiele rodzajów herbaty. Podstawowe to czarna, zielona i oloong. Najpopularniejsza w Europie jest herbata czarna. Rodzaj ten dzieli się na trzy podgatunki:

• Liściowy - to herbata czarna z całych liści, najbardziej aromatyczna.

• Łamany - to rodzaj wytwarzany z połamanych kawałków liści.

• Pokruszony - to rodzaj herbaty wytwarzany z pokruszonych liści oraz pyłu liściowego.

Herbaty zielone pochodzą z tych samych drzew herbacianych co i czarne, tyle tylko, że w trakcie produkcji nie są poddawane procesowi fermentacji. Herbaty oloong mają najdłuższy proces fermentacji, ponieważ zaczyna się on już w momencie zwijania liścia. Ponadto są też herbaty aromatyzowane, które robią prawdziwi znawcy, mieszając ze sobą różne gatunki herbaty.

Kilka prawd o herbacie