Opis herbaty

Z kolei inna legenda Chińskiej prawi, że cesarz Schen-Nong (z japońskiego Boski Rolnik) około 3 tys. l.p.n.e. odpoczywał pod drzewem herbacianym, gdy do czarki z gorącą wodą wpadło mu kilka liści herbaty. Zachwycił się smakiem i aromatem naparu, przekonał się, że ma cudowny wręcz wpływ na przewód pokarmowy, nazwał drzewo cha i podarował je ludziom. W taki sposób zaczęła się historia herbaty w Chinach.

Początkowo pito herbatę właśnie tak tzn. wrzucano liście do gorącej wody i pito gorzki napar lecząc nim reumatyzm, zmęczenie i choroby oczu. Później z parzonych liści z dodatkiem cebuli, wonnych korzeni i skórki pomarańczy smażono placki.

Z czasem zaczęto rozcierać liście na proszek i za pomocą bambusowych trzepaczek, ubijano je z wodą na pianę. Dziś właśnie tak pije się herbatę w Chinach. Około V w.n.e. Chińczycy zaczęli ją pić tak powszechnie, że stała się ich napojem narodowym. Do Europy została przywieziona przez holenderskiego kupca w 1610 r. Początkowo była pita jako lekarstwo i dopiero w XVIII w. została uznana za napój. W Polsce wzmianki o niej można już znaleźć w dziełach XVII w. poetów, a także XVIII w. takich jak np.: I. Krasicki. Herbata rozpowszechniła się na świecie dopiero w XIX w. Aktualne uprawia się ją w gorącej strefie klimatycznej między 42 st. szer. geogr. N, a 33 st. szer. geogr. S.
Herbata jest wiecznie zieloną rośliną, ma skórzaste liście, małe, białe lub różowe wonne kwiaty i niewielkie brązowe zdrewniałe owoce. Wyróżnia się dwie podstawowe odmiany herbaty: chińską i asamską. Ta pierwsza jest wysokim drzewem osiągającym wys. od 3-4 m. Odmiana asamska jest drzewem dziko rosnącym (w Indiach i Indochinach) osiągającym wys. od 15-20 m. Czas zbierania herbaty zależy od tego gdzie znajduje się plantacja, np.: na Cejlonie herbatę zbiera się co 10 dni!!! Zbieraczka może dziennie zebrać ok. 30 tys. pędów. Najlepszą herbatę wyrabia się z najmłodszych listków. Jest wtedy bardziej aromatyczna.
Jako ciekawostkę mogę napisać, że Tuaregowie piją zieloną herbatę. Parzą ją nad ogniem, w czajniczku, do którego wkładają liść mięty - żeby herbata nabrała aromatu. Według ich zwyczajów, parzą ją dwa razy. Pierwsze jest dla wroga (fakt jest taki, że dopiero po drugim parzeniu herbaty, neutralizowane są wszystkie garbniki i jest ona wtedy zdrowsza), a drugie dla rodziny i przyjaciół.

Metody wytwarzania herbaty

Ogólnie stosuje się dwie metody wytwarzania herbaty: tradycyjna i CTC (z ang. crushing, tearing, curling - miażdżenie, rozrywanie i zwijanie). W metodzie tradycyjnej herbatę najpierw suszy się, później zwija, dzięki czemu do tkanek liścia dostaje się więcej tlenu, co powoduje szybszą fermentację. Liść zwija się kilkakrotnie. Czas fermentacji zależy od gatunku i wielkości liścia. W czasie fermentacji wyostrza się lub łagodnieje aromat herbaty. Ostatecznie liście suszy się co powoduje przerwanie procesu fermentacyjnego. Wysuszone liście mają czarny kolor. Później sortuje się je według wielkości, używając do tego sit o większych lub mniejszych otworach.

W czasie całego procesu nie wolno połamać liści. Metoda CTC nie różni się od metody tradycyjnej niczym, aż do momentu zwijania. W metodzie CTC liście zwija się tylko raz, a później sortuje.

Rodzaje gotowej herbaty

Jest wiele rodzajów herbaty. Podstawowe to czarna, zielona i oolong. Najpopularniejsza w Europie jest herbata czarna. Rodzaj ten dzieli się na trzy podgatunki:

• Liściowy - to herbata czarna z całych liści, najbardziej aromatyczna.

• Łamany - to rodzaj wytwarzany z połamanych kawałków liści.

• Pokruszony - to rodzaj herbaty wytwarzany z pokruszonych liści oraz pyłu liściowego.

Herbaty zielone pochodzą z tych samych drzew herbacianych co i czarne, tyle tylko, że w trakcie produkcji nie są poddawane procesowi fermentacji. Herbaty oolong mają najdłuższy proces fermentacji, ponieważ zaczyna się on już w momencie zwijania liścia. Ponadto są też herbaty aromatyzowane, które robią prawdziwi znawcy, mieszając ze sobą różne gatunki herbaty.

Kilka prawd o herbacie

Warto wiedzieć	Zapamiętaj	Zasady parzenia herbaty
Kofeina w herbacie nazywana jest teiną. Jej ilość zawarta w filiżance herbaty dobrze wpływa na nasz organizm, nie obciąża serca ani układu krążenia. Wspomaga koncentrację Garbniki , przechodzące podczas parzenia z liści herbacianych do wody działają uspokajająco na układ trawienny. Herbata zielona zawiera witaminę B11, która przeciwdziała stresom i ma również działanie antypróchniczne.	Jakość naparu zależy od rodzaju wody. Im woda twardsza, tym napój gorszy. Wody używanej do herbaty nie powinno się gotować zbyt długo Herbata zaparzona w wielokrotnie gotowanej wodzie traci swoje korzystne właściwości (jak działanie uspokajające itp.) Herbatę należy przechowywać w większych ilościach. W małych papierowych pudełkach szybko traci aromat. Najlepsze do przechowywania herbaty są szczelnie zamykane puszki	Należy podgrzać czajniczek, w którym przygotowujemy herbatę. 1 łyżeczka suchej herbaty, na jedną filiżankę naparu. Zagotować potrzebną ilość wody i natychmiast zalać nią herbatę Herbatę parzyć nie dłużej niż 5 minut. Po 4 minutach uwalniają się garbniki, które zabijają delikatność smaku, ale działają pozytywnie na żołądek i jelita. Herbaty zielonej nie należy parzyć dłużej niż 1 minutę, gdyż stanie się gorzka

^ do góry